ازان پیچیده ام همچو صدا از صائب تبریزی غزل 6771

1 ازان پیچیده ام همچو صدا در ظرف خاموشی که نتواند نهاد انگشت کس بر حرف خاموشی

2 نسازد سرمه آفاق شبگردی نفس گیرش کند چون صبحدم هر کس نفس را صرف خاموشی

3 ازان رزق صدف گردید فیض عالم بالا که با آن دستگه دریا ندارد ظرف خاموشی

4 همین بس فضل خاموشی که در هر انجمن باشد به نیک و بد نیفتد بر زبانها حرف خاموشی

5 بود چون پسته بی مغز، صائب باد در دستش نبندد از لب گفتار هر کس طرف خاموشی