ازان مرا شب و روز سیاه از صائب تبریزی غزل 1771

1 ازان مرا شب و روز سیاه هر دو یکی است که با غرور تو، آه و نگاه هر دو یکی است

2 فغان که پیش سبکدستی تو بی پروا شکستن دل و طرف کلاه هر دو یکی است

3 کسی است پیرهن تن محیط وحدت را که چون حباب، سرش با کلاه هر دو یکی است

4 درین بساط به تمکین خود مشو مغرور که پیش سیل فنا، کوه و کاه هر دو یکی است

5 چنان گزیده اعمال زشت خویشتنم که نامه من و مار سیاه هر دو یکی است

6 بلند و پست جهان پیش خودپرستان است ز خود برآمده را بام و چاه هر دو یکی است

7 ترا که ذوق تماشاست گل بچین صائب که خس به دیده من با نگاه هر دو یکی است