از عذار او بپوشان دیده امید از صائب تبریزی غزل 52

1 از عذار او بپوشان دیده امید را تکمه از شبنم مکن پیراهن خورشید را

2 در بهشت عافیت افتادم از بی حاصلی شد حصاری بی بری از سنگ طفلان بید را

3 نور معنی می درخشد از جبین لفظ من بال خفاشی چه ستاری کند خورشید را

4 جام را بهر تنک ظرفان به دور انداخته است هیچ حقی نیست بر دریاکشان جمشید را

5 چون دل شب می زنم صائب بر آهنگ فغان می کشانم بر زمین از آسمان ناهید را