1 پای بر چرخ نهد هرکه ز سر می‌گذرد رشته چون بی‌گره افتد ز گهر می‌گذرد

2 جگر شیر نداری سفر عشق مکن سبزه تیغ درین ره ز کمر می‌گذرد

3 در بیابان فنا قافلهٔ شوق من است کاروانی که غبارش ز خبر می‌گذرد

4 دل دشمن به تهیدستی من می‌سوزد برق ازین مزرعه با دیدهٔ تر می‌گذرد

5 گرمی لاله‌رخان قابل دل بستن نیست که به یک چشم زدن همچو شرر می‌گذرد

6 در چنین فصل که نم در قدح شبنم نیست خار دیوار ترا آب ز سر می‌گذرد

7 غنچهٔ زنده‌دلی در دل شب می‌خندد فیض، آبی است که از جوی سحر می‌گذرد

8 عارفان از سخن سرد پریشان نشوند عمر گل در قدم باد سحر می‌گذرد

9 نسبت دامن پاک تو به گل محض خطاست که سخن در صدف پاک گهر می‌گذرد

10 چون صدف مهر خموشی نزند بر لب خویش؟ سخن صائب پاکیزه‌گهر می‌گذرد