بیم و امید در دل اهل جهان از صائب تبریزی غزل 1894

1 بیم و امید در دل اهل جهان پر است هر جا که رنگ و بوست بهار و خزان پر است

2 دندان ما ز خوردن نعمت تمام ریخت ما را همان ز شکوه روزی دهان پر است

3 از چشم کور، قطره اشکی است بی‌شمار گر ذره‌ای است مردمی از آسمان، پر است

4 نان خسان به خشکی منت سرشته است زان لقمه الحذر که در او استخوان پر است

5 بلبل گلوی خویش عبث پاره می‌کند گوش گل از ترانه آب روان پر است

6 با خامشان بود در و دیوار هم‌سخن چون بی‌زبان شوی همه جا هم‌زبان پر است

7 از فیض عشق، روی زمین گوش به گوش از گفتگوی صائب آتش‌زبان پر است