مپوش چشم ز رخسار همچو از صائب تبریزی غزل 1789

1 مپوش چشم ز رخسار همچو جنت دوست که نور چشم فزاید صفای طلعت دوست

2 به سیم قلب خریده است ماه کنعان را کسی که هر دو جهان را دهد به قیمت دوست

3 نهال عمر ابد با کمال رعنایی گل پیاده نماید، نظر به قامت دوست

4 ازان به خاک برابر نموده ام خود را که خاکسار نوازست ابر رحمت دوست

5 کمر به خدمت من بسته اند عالمیان ازان زمان که کمربسته ام به خدمت دوست

6 چو خون مرده نیاید به کار زنده دلان شبی که زنده ندارند در محبت دوست

7 چرا ز دامن صحرا به حی روم صائب؟ مرا که نیست چو مجنون دماغ صحبت دوست