1 می توان در زلف او دیدن دل بی تاب را پرده پوشی چون کند شب گوهر شب تاب را

2 غیرت طاق دلاویز خم ابروی او همچو ناخن می خراشد سینه محراب را

1 از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را ناله عاشق بود افسانه خواب ناز را

2 از ریاضت دامن مقصود می آید به چنگ گوشمال آخر شود دست نوازش ساز را

1 سخت می خواهم که در آغوش تنگ آرم ترا هر قدر افشرده ای دل را، بیفشارم ترا

2 عمرها شد تا کمند آه را چین می کنم بر امید آن که روزی در کمند آرم ترا

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را