به هر ترنمی از جای می رود از صائب تبریزی غزل 654

1 به هر ترنمی از جای می رود دل ما سبک رکاب چو بوی گل است محمل ما

2 زمین سینه ما درد و داغ پروردست یکی هزار شود تخم اشک در گل ما

3 شکست آینه ما و توتیا گردید همان خیال تو استاده در مقابل ما

4 رسیده ایم به انجام و اول سفرست ز راه دورتر افتاده است منزل ما

5 به پیشدستی ما نیست در کرم حاتم ز آبرو نشود تنگدست، سایل ما

6 هزار ناخن تدبیر غوطه در خون زد نشد گشاده شود عقده های مشکل ما

7 ز سرو گلشن فردوس راست می گذریم نهال قد تو تا پا فشرده در دل ما

8 نمی خوریم غم از هیچ رهگذر صائب خوشا کسی که درآید به گوشه دل ما