به هر دل آتشی از روی دلبر از صائب تبریزی غزل 1747

1 به هر دل آتشی از روی دلبر افتاده است سپند ماست که از چشم مجمر افتاده است

2 زلال وصل تو یارب چه خاصیت دارد کز آتش تو جهانی به کوثر افتاده است

3 ز خط نگشته بناگوش او غبارآلود که عکس گرد یتیمی ز گوهر افتاده است

4 مرا ز گوشه عزلت مخوان به سیر بهشت که چشم من به تماشای دیگر افتاده است

5 به بیشی و کمی مال نیست فقر و غنا ز توست عالم اگر دل توانگر افتاده است

6 مجوی از دل بی طاقتان عشق قرار که این سپند به صحرای محشر افتاده است

7 ز نافه مغز شکارافکنان کند معمور غزال وحشی ما گر چه لاغر افتاده است

8 قسم به پاکی ما می خورند جوهریان چه شد که دامن ما چون گهر تر افتاده است

9 ستاره ای که من از داغ عشق او دارم به آفتاب قیامت برابر افتاده است

10 نگشته پشت لب او ز خط مشکین سبز که سایه پر طوطی به شکر افتاده است

11 عجب که روی به آیینه سخن آرد چنین که طوطی صائب به شکر افتاده است