1 برآورد از نهادت گرد عصیان، گریه ای سر کن اگر دل را نسازی آب، باری دیده ای تر کن

2 ز غفلت چند خواهی روز را شب کرد ای غافل؟ شبی را هم ز آه آتشین روز منور کن

3 نسازی گر دهانی را چو نخل بارور شیرین خنک از سایه دلها را چو بید سایه گستر کن

4 سفیدی می کند راه فنا از هر سر مویت درین وحشت سرا تا پای داری راه را سر کن

5 به نعل واژگون از راهزن ایمن شود رهرو چو دل را ساده کردی خانه خود را مصور کن

6 به شیرینی توان بستن لب بیهوده گویان را ز هر کس بشنوی تلخی، دهانش پر ز شکر کن

7 هلالی کرد چشم شور، مه را در تمامی ها درین عبرت سرا پهلوی چرب خویش لاغر کن

8 ترا چون خاک خواهد بود آخر بستر و بالین در ایام حیات از خاک هم بالین و بستر کن

9 نصیحت کی اثر در سنگ خارا می کند صائب؟ برای این گرانخوابان برو افسانه ای سر کن