روشنگر وجود به راه اوفتادن از صائب تبریزی غزل 1926

1 روشنگر وجود به راه اوفتادن است در جویبار، سبزی آب از ستادن است

2 رو تافتن ز پیکر خاکی پس از وصول بعد از نماز پشت به محراب دادن است

3 عرض نیاز خویش به پاکیزه گوهران لب چون صدف به ابر بهاران گشادن است

4 دست دعا بلند نکردن به وقت صبح بر سینه دست پیش کریمان نهادن است

5 بر روی غافلان جهان خنده سپهر از رود نیل کوچه به فرعون دادن است

6 در موج خیز حادثه آسوده زیستن در رهگذار سیل میان را گشادن است

7 صائب بود به گرد سرش کعبه در طواف آن رهروی که منزلش از پا فتادن است