برق چون ابر بهار از کشت از صائب تبریزی غزل 1356

1 برق چون ابر بهار از کشت من گریان گذشت سیل گردآلود خجلت زین ده ویران گذشت

2 شوق چون پا در رکاب بیقراری آورد می توان با اسب چون از آتش سوزان گذشت

3 گر چنین تبخال غیرت مهر لب گردد مرا تشنه لب می باید از سرچشمه حیوان گذشت

4 ترک دست و پای کوشش کن که در میدان لاف با همه بی دست و پایی گوی از چوگان گذشت

5 دست خار دعوی از دامان خود کوتاه کرد از ریاض آفرینش هر که دست افشان گذشت

6 کشتی خود را به خشک آورد از دریای خون هر که بهر نان جو از نعمت الوان گذشت

7 جمع زاد آخرت از زندگی منظور بود عمر ما بی حاصلان در فکر آبو نان گذشت

8 چشم بستن صائب از کنج قناعت مشکل است ورنه از ملک سلیمان می توان آسان گذشت