به مستی از ته دل آدمی خشنود از صائب تبریزی غزل 3106

1 به مستی از ته دل آدمی خشنود می باشد نشاط هوشیاران قلب روی اندود می باشد

2 زیان نقصان ندارد مایه داران مروت را فرومایه است هر کس دیده اش بر سود می باشد

3 زفیض چشم حق بین در بیابانی است جولانم که آنجا هر سیاهی کعبه مقصود می باشد

4 تو کز ذوق شهادت غافلی سیر گلستان کن که ما را شاخ گل شمشیر خون آلود می باشد

5 نشد دست زرافشان مهر را خاک از فرو رفتن نمی ریزد زهم دستی که صاحب جود می باشد

6 تفاوت نیست پیش بلبلان در خرده های گل به چشم عارفان هر اختری مسعود می باشد

7 حریص از بیقراری نقد خود را نسیه می سازد دل خرسند را هر نسیه ای موجود می باشد

8 مآل کفر و ایمان را نمی دانم، همین دانم که هر کس عشق ورزد عاقبت محمود می باشد

9 نگردد با بصیرت جمع در زیر فلک بودن گریزان چشم بینای شرر از دود می باشد

10 زدست انداز دوران پاره گردیدن نمی داند لباسی را که اشک و آه تار و پود می باشد

11 بغیر از درد و داغ عشق صائب هر چه اندوزی به بازار قیامت سربسر نابود می باشد