رانده درگاه حق را داغ محرومی سزاست از صائب تبریزی غزل 5443

1 رانده درگاه حق را داغ محرومی سزاست ما نه از راه بخیلی رد سایل کرده ایم

2 از دهان گاز صد زخم نمایان خورده ایم تا زبان آتشین را شمع محفل کرده ایم

3 پیش سروی کز خرامش آب حیوان می چکد ما نظربازی به سرو پای در گل کرده ایم

4 روی خود بر خاک می مالیم از شکر وصول روی اگر چون موج از دریا به ساحل کرده ایم

5 جلوه گاه یار هم دیوانگی می آورد صلح ما از جلوه لیلی به محمل کرده ایم

6 شانه با زلف پریشان، باد با سنبل نکرد آنچه از زور جنون ما با سلاسل کرده ایم

7 کم نشاطی نیست آزادی ازین وحشت سرا زیر شمشیر شهادت رقص بسمل کرده ایم

8 دادخواهی می شود در نوبهار رستخیز در زمین شور هر تخمی که باطل کرده ایم

9 صائب از زخم زبان موج خونها خورده ایم تا به دریا جویبار خویش واصل کرده ایم

10 ما ره نزدیک دور از طبع کاهل کرده ایم در میان ره ز غفلت خواب منزل کرده ایم

11 ما چو گل با روی خندان در شهادتگاه عشق خون خود با خونبها در کار قاتل کرده ایم