1 نبندد دشمن آتش زبان طرف از گزند من به فریاد آورد دریای آتش را سپند من

2 نهالی بود استغنا، زمین گیر گرانجانی به اندک فرصتی سروی شد از طبع بلند من

3 به روی دوزخ خونگرم حرف سرد می گوید کجا سازد به جنت خاطر مشکل پسند من؟

4 تغافل بر مسیحا می زدم از درد بی درمان به درمان کرد محتاجم دل نادردمند من

5 سخنگو می شود چشمی که من باشم نظربازش زبان دان می شود مرغی که می افتد به بند من

6 برون آی از نقاب شرم تا از خود برون آیم که از افسردگی پا در حنا دارد سپند من

7 به همت نکهت گل را عنان پیچیده ام صائب تذرو رنگ نتواند پریدن از کمند من