پیش هر تلخی نریزم آبروی از صائب تبریزی غزل 6018

1 پیش هر تلخی نریزم آبروی خویشتن می خورم قند از شکست آرزوی خویشتن

2 رشته این تنگ چشمان رنج باریک آورد می کنم از جسم زار خود رفوی خویشتن

3 می فشارم، گر به حرف شکوه بگشاید دهن چون سبو دستی که دارم بر گلوی خویشتن

4 در کف آیینه چون سیماب می لرزد به خویش؟ آنچنان لرزد دلم بر آبروی خویشتن

5 فارغم چون طوطی از حسن گلوسوز شکر من که شکر می خورم از گفتگوی خویشتن

6 در غریبی چاره گرد یتیمی چون کنم؟ من که در دریا ندارم شستشوی خویشتن

7 پیش آن پاکیزه دامن، خانه نارفته ام گر چه عمرم صرف شد در رفت و روی خویشتن

8 نیست ممکن این کشاکش از رگ جانم رود تا نپیوندم به دریا آب جوی خویشتن

9 تا شدم چون نافه دور از ناف آهوی ختن می فرستم قاصدی هر دم ز بوی خویشتن

10 چون به رنگ زرد من بر می خورد برگ خزان زعفران می مالد از خجلت به روی خویشتن

11 بی خبر از پیچ و تاب هم سیه روزان نیند می توان پرسید حال ما ز موی خویشتن

12 بارها نومید برگشتم ز دکان مسیح به که خود باشم به همت چاره جوی خویشتن

13 چون غبارآلود می گردم ز خواب بی غمی تازه می سازم به خون دل وضوی خویشتن

14 بس که صائب خویش را در عشق او گم کرده ام می کنم از همنشینان جستجوی خویشتن