در لحد گل نکند شعله داغی از صائب تبریزی غزل 1430

1 در لحد گل نکند شعله داغی که مراست روغن از ریگ کند جذب چراغی که مراست

2 درنگیرد نفس شعله به خاکستر سرد می خونگرم چه سازد به دماغی که مراست

3 نکند شبنم گل ریگ روان را سیراب چه کند می به لب خشک ایاغی که مراست؟

4 دل من گرم نگردد به سخن با هر کس ندهد نور به هر بزم چراغی که مراست

5 نیست در زیر فلک پادشهان را صائب از غم و محنت ایام فراغی که مراست