دار ازان چوب به پیش ره از صائب تبریزی غزل 1624

1 دار ازان چوب به پیش ره منصور گذاشت که قدم از ره باریک ادب دور گذاشت

2 این همان جلوه حسن است که چون ساقی شد داغ بی حوصلگی بر جگر طور گذاشت

3 لب ببند از سخن حق که همین گستاخی بالش دار به زیر سر منصور گذاشت

4 وادی عشق چه وادی است که با آن وسعت پای باید همه جا بر کمر مور گذاشت

5 کلک صائب نشود کندرو از طعنه خصم نتوان اره به فرق شجر طور گذاشت