درین جان که سرانجام خانه از صائب تبریزی غزل 1766

1 درین جان که سرانجام خانه پردازی است عمارتی که به جای خودست خودسازی است

2 دل تو تا رگ خامی ز آرزو دارد چو عنکبوت ترا کار ریسمان بازی است

3 درین محیط که جای نفس کشیدن نیست نفس کشیدن ما چون حباب سربازی است

4 فریب آینه طوطی ز ساده لوحی خورد وگرنه تخته تعلیم، سینه پردازی است

5 در آن مقام که پوشیده حال باید بود در آستانه نشستن بلندپروازی است

6 به لفظ نازک صائب معانی رنگین شراب لعلی در شیشه های شیرازی است