1 دیو کس نخستین شه ماد بود وز او سربسر کشور آباد بود

2 بسی بود آن شاه باعدل وداد کریم و جوانمرد و نیکو نهاد

3 گزیدند او را بشاهنشهی نشاندند ویرا بگاه مهی

4 چو بر گاه شد شاه باعدل و داد کلاه بزرگی بسر بر نهاد

5 بفرمود تا شارسان ساختند یکی شهر زیبا بیاراستند

6 در آن شارسان هفت دژشدپدید چنان شهر تا آن زمان کس ندید

7 یکی بر یکی بر تری داشتی که بر آسمان سر بر افراشتی

8 چو رنگین کمان هفت دژشدعیان که از هفت اورنگ بودی نشان

9 زسبز و سفید و زسرخ وز زرد بنفش وسیه ورنگ هم لاژورد

10 چو جنت یکی شهر آمد پدید چنو در جهان کس ندید و شنید

11 ببخشید شه نعمت بیکران هنر پروان را کران تا کران

12 سپس جشن شاهانه آراستند بشادی فزوده زغم کاستند

13 بر او هکمتانه نهادند نام فشاندند دست و گرفتند جام

14 ز غوغای طبل و ز آوای کوس بلرزید نه گنبد آبنوس

15 بدینگونه شه کشور آباد کرد یکی شهر هرگوشه بنیاد کرد

16 چنین اند شاهان نیکو سرشت که سازند دنیا چو باغ بهشت