گریه ابر بهار از دل پر از صائب تبریزی غزل 1499

1 گریه ابر بهار از دل پر درد من است چهره زرد خزان از نفس سرد من است

2 به چه تقریب مه از هاله حصاری شده است؟ گر نه شرمنده ز حسن مه شبگرد من است

3 غوطه در چشمه شمشیر زدن آسان نیست جای رحم است بر آن کس که هماورد من است

4 پسته پوچ محال است که خندان گردد سینه چاک گواه دل پر درد من است

5 سالها شد که برون رفته ام از خود صائب آنچه مانده است درین عرصه به جا، گرد من است