کرم به ابر سبکدست همچو از صائب تبریزی غزل 6338

1 کرم به ابر سبکدست همچو عمان کن تمام روی زمین را رهین احسان کن

2 ز باده چهره گلرنگ را فروزان کن ز قطره های عرق بزم را چراغان کن

3 به شکر این که جبین گشاده ای داری ملایمت به خس و خار این گلستان کن

4 به آبروی عزیزان مگر شوی سیراب سفال تشنه خود وقف می پرستان کن

5 هوای نفس چو گردید زیردست ترا ز باد تختگه خویش چون سلیمان کن

6 فضای شهر مقام نفس کشیدن نیست چو گرد باد نفس راست در بیابان کن

7 مدار فیض خود از ابر همچو بحر دریغ تمام روی زمین را رهین احسان کن

8 شود کلید ز اعجاز عشق آخر قفل نظر به پیرهن و چشم پیر کنعان کن

9 نظر به چشمه حیوان سیه مکن صائب به آبروی، قناعت ز آب حیوان کن