دل صد چاک اگر دست ز تن برمی از صائب تبریزی غزل 1622

1 دل صد چاک اگر دست ز تن برمی داشت راه چون شانه در آن زلف معنبر می داشت

2 آن که گریان به سر خاک من آمد چون شمع کاش در زندگی از خاک مرا برمی داشت

3 دل بی حوصله سرشار ز می می گردید چون سبو دست طلب گر به ته سر می داشت

4 می توانستم ازان لب، دهنی شیرین کرد خال اگر چشم ازان کنج دهن برمی داشت

5 گر به همیان زر افزوده شدی طول حیات زندگی بیش ز درویش، توانگر می داشت

6 اگر آیینه نمی بود ز روشن گهران که چراغی به سر خاک سکندر می داشت؟

7 صورتی داشت فکندن به زمین حرف مرا اگر آن آینه رو طوطی دیگر می داشت

8 نتوان کند دل از صورت شیرین، ور نه کوه را ناله فرهاد ز جا برمی داشت

9 همه را در سر و کار تو به رغبت می کرد صائب دلشده گر صد دل دیگر می داشت