چو خط ز عارض آن فتنه جهان از صائب تبریزی غزل 1654

1 چو خط ز عارض آن فتنه جهان برخاست ز سبزه موی بر اندام گلستان برخاست

2 بنفشه از دل آتش برون نیامده است چسان ز روی تو این عنبرین دخان برخاست؟

3 چنان در آتش بیطاقتی فشردم پای که از سپند به تحسین من فغان برخاست

4 کدام راه زد این مطرب سبک مضراب؟ که هوش از سر من آستین فشان برخاست

5 زبان ناله بلبل چو غنچه پیچیده است در آن چمن که مرا بند از زبان برخاست

6 چنان خمش به گریبان خاک سر بردم که سبزه ام ز سر خاک بی زبان برخاست

7 به خاک راهگذار می توان برابر شد به دستگیری مردم نمی توان برخاست

8 دلیل حفظ الهی است غفلت مردم که ترس از دل این گله، از شبان برخاست

9 ز بازی فلک آگه نیم، همین دانم که از کنار بساطش نمی توان برخاست

10 هما ز سایه من طبل می خورد صائب ز بس صدای شکستم ز استخوان برخاست