شد چو عالمگیر غفلت، جاهل از صائب تبریزی غزل 1193

1 شد چو عالمگیر غفلت، جاهل و دانا یکی است خانه چون تاریک شد بینا و نابینا یکی است

2 نیست مجنون را ز شور عشق پروای تمیز گردباد و محمل لیلی درین صحرا یکی است

3 نیست تدبیر خرد را در جهان عشق کار ناخدا و تخته کشتی درین دریا یکی است

4 ز اختلاف ظرف، گوناگون نماید رنگ می ورنه در میخانه وحدت می حمرا یکی است

5 ما نفس بیهوده می سوزیم در آه و فغان سرکشی و عجز پیش حسن بی پروا یکی است

6 گوشه گیرانند پیش کوته اندیشان سبک ورنه شان کوه قاف و شوکت عنقا یکی است

7 آه ما رعناترست از آه ماتم دیدگان آنچنان کز جمله شبها شب یلدا یکی است

8 غافلان از کاهلی امروز را فردا کنند ورنه پیش خود حساب امروز با فردا یکی است

9 نیست صدر و آستانی خانه آیینه را خار و گل را جای در چشم و دل بینا یکی است

10 اختلاف رنگ، گل را برنیارد ز اتحاد با دو رنگی پیش یکرنگان گل رعنا یکی است

11 شق کنند از تیغ صائب گر سر ما چون قلم سرنمی پیچیم از توحید، حرف ما یکی است