1 چو آفتاب به هر ذره ای نگاه انداز چو ابر سایه رحمت به هر گیاه انداز

2 بلند و پست جهان در قفای یکدگرست اگر به ماه برآیی نظربه چاه انداز

3 مریز حاصل خود رابه بحر چون سیلاب چو ابر گوهر خود رابه خاک راه انداز

4 مکن چو شمع به یک خانه عمر خود را صرف چو آفتاب به هر روزنی نگاه انداز

5 در انتظار تو چشم ستاره آب آورد چو شمع قافله اشک را براه انداز

6 شبی برآی به گلگشت ماهتاب برون چو مهر رعشه غیرت به جان ماه انداز

7 نفس شمرده زن، از قید سبحه فارغ باش به راه نه قدم و راهبر به چاه انداز

8 سزای توست به ناخن زمین خراشیدن تراکه گفت که برآسمان کلاه انداز؟

9 بپوش جامه فتح از شکست خود صائب کتان طاقت خود را به پیش ماه انداز