سمنبران که به لب آبدار از صائب تبریزی غزل 3910

1 سمنبران که به لب آبدار چون گهرند به چهره از جگر عاشقان برشته ترند

2 نظر سیاه مگردان به لاله رخساران که برگریز دل ونوبهار چشم ترند

3 به آسیای فلک دانه ای نخواهد ماند چنین که سنگدلان در شکست یکدیگرند

4 خبر ز خرده عیب نهان هم دارند به قدر آنچه ز خود این گروه بیخبرند

5 نفس چو صبح نسازند زیر گردون راست سبکروان که ازین راه دور باخبرند

6 به روشنایی شمع مزار سوگندست که مردگان به ازین زندگان بی اثرند

7 حضور سوختگان مغتنم شمر صائب که روشنان جهان چون ستاره سحرند