سرو را سرکشی از بار ز بی از صائب تبریزی غزل 1575

1 سرو را سرکشی از بار ز بی پروایی است حاصل دست فشاندن به ثمر رعنایی است

2 فرد شو فرد ز مردم که فتوحات جهان یک قلم جمع به زیر علم تنهایی است

3 لازم تیر هوایی است جدایی ز هدف به مقامی نرسد هر که دلش هر جایی است

4 پیش احمق نه ز عجزست مرا خاموشی طرف بحث به نادان نشدن دانایی است

5 لنگر من سبک از شورش طوفان نود که به امید خطر کشتی من دریایی است

6 دل روشن ز غم روی زمین فارغ نیست زردی چهره خورشید ز روشن رایی است

7 هر که صائب دل خود داد به آهو چشمی گر چه در کوچه و بازار بود صحرایی است