نتوان به بی‌مثال رسید از صائب تبریزی غزل 797

1 نتوان به بی‌مثال رسید از مثال‌ها از ره مرو به موج سراب خیال‌ها

2 بانگ جرس ز خوبی یوسف چه آگه است؟ در کنه ذات حق نرسد قیل و قال‌ها

3 زرین چو برگ‌های خزان دیده گشته‌اند از باد دستی تو، زبان سؤال‌ها

4 ما چون قلم تمام زبان شکایتیم در خلوتی که قال شمارند حال‌ها

5 از اشتیاق دام تو مرغان دوربین در بیضه می‌دهند سرانجام بال‌ها

6 در روزگار چشم تو جام تهی نماند یکسر شدند ماه تمام این هلال‌ها

7 داغی که بود بر دل مجنون دورگرد شد تازه از سیاهی چشم غزال‌ها

8 ده در شود گشاده، شود بسته چون دری دارند ده زبان ز ده انگشت، لال‌ها

9 در عهد پاکدامنی او نمی‌رود دل‌های بدگمان به ره احتمال‌ها

10 صائب ز خواب‌های پریشان خلاص شد هرکس که ساده کرد دل از خط و خال‌ها