ستاره سوخته عشق را پناهی از صائب تبریزی غزل 1817

1 ستاره سوخته عشق را پناهی نیست در آفتاب قیامت گریزگاهی نیست

2 به داغ کهنه و نو، روز و شب شود معلوم به عالمی که منم آفتاب و ماهی نیست

3 دل رمیده من وحشی بیابانی است که جز زبان ملامت در او گیاهی نیست

4 اگر چه آه ندارند در جگر عشاق نگاه حسرت این قوم کم ز آهی نیست

5 فغان که در نظر اعتبار لاله رخان شکسته رنگی عاشق به برگ کاهی نیست

6 شکفته باش که قصر وجود انسان را به از گشادگی جبهه پیشگاهی نیست

7 چگونه بال فشانم به کهکشان صائب؟ مرا که قوت پرواز برگ کاهی نیست