خوشا دلی که نمکسود از از صائب تبریزی غزل 1740

1 خوشا دلی که نمکسود از ملاحت اوست کباب آتش بی زینهار طلعت اوست

2 به سر دهند عزیزان گلستانش جای چو سایه هر که گرفتار نخل قامت اوست

3 سری کز افسر خورشید می ستاند باج همان سرشت که در وی هوای خدمت اوست

4 دهان شیر بود امن تر ز ناف غزال مرا که جوشن داودی از حمایت اوست

5 چه نسبت است به صبح آن بیاض گردن را؟ که فرد باطلی از دفتر صباحت اوست

6 کسی است عاشق صادق چو صبح در آفاق که صرف آه کند یک دو دم که قسمت اوست

7 اگر ترا نظر موشکاف، احول نیست نظام عالم کثرت دلیل وحدت اوست

8 زمین سوخته را ابر می کند سرسبز امید نامه صائب به ابر رحمت اوست