بتان که صید به نیرنگ می‌نمایندت از صائب تبریزی غزل 1650

1 بتان که صید به نیرنگ می‌نمایندت کباب آتش بیرنگ می‌نمایندت

2 اگر برون کنی از دل هوای آزادی بهشت در قفس تنگ می‌نمایندت

3 ببر ز مردم غافل که این گران‌جانان گران‌رکاب‌تر از سنگ می‌نمایندت

4 به ناخنی که رسد، پرده را بگردانند معاشران که هماهنگ می‌نمایندت

5 گر از لباس برآیی نمی‌شناسندت همین گروه که یکرنگ می‌نمایندت

6 ز زنگ، آینه دل اگر بپردازی هزار آینه در زرنگ می‌نمایندت

7 علامت نفس سوخته است، منزل نیست سیاهیی که به فرسنگ می‌نمایندت

8 بکن به لاله‌رخان چشم خود سیه صائب که زود چهره به خون رنگ می‌نمایندت