1 چون سکندر خانه عمر از اثر آباد کن این بنای سست پی را آهنین بنیاد کن

2 می شود وقتی که فریادت شود فریادرس تا نفس در سینه داری ناله و فریاد کن

3 سرو را تشریف آزادی به رعنایی فکند بنده خود کن، ز رعنایی مرا آزاد کن

4 روزگار کامرانی را زکاتی لازم است در حریم شعله ما را ای سمندر یاد کن

5 نیست غیر از عشق خضری در بیابان وجود هر کجا گم گشته ای یابی، به عشق ارشاد کن

6 چند ای گل جلوه در کار تماشایی کنی؟ بینوایان قفس را هم به برگی یاد کن

7 می رساند موج کشتی را به ساحل بی خطر صبر بر جور ادیب و سیلی استاد کن

8 گر دو صد تیغ زبان باشد ترا در عرض حال در نیام خامشی چون سوسن آزاد کن

9 از کمند پیچ و تاب عشق صائب سر مپیچ همچو جوهر ریشه محکم در دل فولاد کن