چون غنچه ز جمعیت دل انجمنی از صائب تبریزی غزل 4817

1 چون غنچه ز جمعیت دل انجمنی ساز برگ طرب خویش ز رنگین سخنی ساز

2 هنگامه صحبت شود از سوختگان گرم از داغ به گرد دل خود انجمنی ساز

3 تادامن پیراهن یوسف به کف آری یک چند چو یعقوب به بیت الحزنی ساز

4 کمتر ز حبابی نتوان بود درین بحر ازدیده پوشیده خود پیرهنی ساز

5 چون کرم بریشم نظر ازمرگ مپوشان در زندگی از پیرهن خود کفنی ساز

6 در پرده غیب است فتوحات نهفته چون خال سیه چشم به کنج دهنی ساز

7 از جسم مکن بستر و بالین فراغت زین پنبه چو حلاج مهیا رسنی ساز

8 تا از تو رسد سنگ ملامت به نوایی ازشیشه به هنگامه اطفال تنی ساز

9 ای قاصد اگر نامه ز دلدار نیاری از بهر تسلی ز زبانش سخنی ساز

10 نقصان نکند هرکه زرخویش به زر داد نقد دل و جان صرف بت سیم تنی ساز

11 ای بلبل بیدرد چه موقوف بهاری؟ ازبال و پر خویش چو طوطی چمنی ساز

12 صائب به عقیق دگران چشم مکن سرخ از پاره دل، دامن خود رایمنی ساز