شد گرفتاری فزون در روزگار از صائب تبریزی غزل 157

1 شد گرفتاری فزون در روزگار خط مرا خاک دامنگیر شد آخر غبار خط مرا

2 خط آزادی طمع زان خط مشکین داشتم ابجد مشق جنون شد نوبهار خط مرا

3 گوهر شهوار را گرد یتیمی کیمیاست نیست بر خاطر غبار از رهگذار خط مرا

4 آنچنان کز سرمه گیرد روشنایی دیده ها می شود آیینه روشن از غبار خط مرا

5 چون قلم از هستی من هست تا بندی به جا نیست آزادی ز دام دل شکار خط مرا

6 زشت می آیم به چشم خویش از بی جوهری در جگر روزی که نبود خارخار خط مرا

7 سر نمی پیچم ز خط، تیغم اگر بر سر نهند چون قلم تا چاک دل شد رازدار خط مرا

8 دوربینان از دعا دارند بر آمین نظر در کمند زلف دارد انتظار خط مرا

9 نیست صائب بردم جان بخش عیسی چشم من زنده می دارد نسیم مشکبار خط مرا