شود ز داغ دل عاشقان خسته از صائب تبریزی غزل 1782

1 شود ز داغ دل عاشقان خسته درست که آفتاب کند ماه را شکسته درست

2 مدار چشم ترحم ز چرخ سنگین دل که هیچ دانه ازین آسیا نجسته درست

3 اگر ز عشق دلت آب شد مشو نومید که از گداز شود شیشه شکسته درست

4 مباش تند که نقش نگین ز همواری درین قلمرو پر شور و شر نشسته درست

5 سبوی باده ز بحر غم آورد بیرون دل شکسته ما را به دست بسته درست

6 شکسته باش که کردند سنگبارانش به جرم این که برآمد ز پوست پسته درست

7 هزار کوزه دهد چرخ کاسه گر سامان کز آن میان نبود هیچ کوزه دسته درست

8 نمانده است ز بس از شکستگی اثری صدا برآید از کاسه شکسته درست

9 مریز رنگ اقامت درین رباط دو در که وقت کوچ رسیده است نانشسته درست

10 مباش ایمن ازین چرخ چنبری صائب که هیچ گوی ز چوگان او نجسته درست