شود دیوانه آخر هر که سودایی است همراهش از صائب تبریزی غزل 4958

1 شود دیوانه آخر هر که سودایی است همراهش سر از صحرا برآرد هرکه صحرایی است همراهش

2 نسازد گرم چشم خود مگر در دامن منزل سبکسیری که چون خورشید تنهایی است همراهش

3 توکل میکند پوشیده چشمان را نگهداری به چاه افتد درین ره هر که بینایی است همراهش

4 به آن خورشید سیما همسفر گشتم، ندانستم که تنها می رود هرکس که هر جایی است همراهش

5 نهان سرکرد دل راه سرزلفش ،ازین غافل که آتش در شب تاریک، رسوایی است همراهش

6 به چشم دوربینان چون پلنگ آید غزال من زبس کز هر طرف چشم تماشایی است همراهش

7 ز نور علم صائب شب شودازروز روشنتر ندارد شمع حاجت هرکه دانایی است همراهش