یاقوت کهربا شود از آه سرد از صائب تبریزی غزل 759

1 یاقوت کهربا شود از آه سرد ما ایوب را کند کمری، بار درد ما

2 چون پیش طاق همت خود را کنیم نقش گردون نمی شود صدف لاجورد ما

3 برگ خزان زمین ادب بوسه می دهد پیش دل رمیده و رخسار زرد ما

4 افتادگی در آب و گل ما سرشته اند باشد چو نقش پای زمین گیر گرد ما

5 در رزمگه برهنه چو شمشیر می رویم در دست دشمن است سلاح نبرد ما

6 صائب به حیرتم، که گرفته است چون قرار در کوچه بند زلف، دل هرزه گرد ما؟