در شب وصل تو می لرزد دل چون از صائب تبریزی غزل 875

1 در شب وصل تو می لرزد دل چون آفتاب تا مباد از رخنه ای آرد شبیخون آفتاب

2 هر سری را در خور همت کلاهی داده اند افسر دیوانگان باشد به هامون آفتاب

3 هیچ جا در عالم وحدت تهی از یار نیست نامه هر ذره ای اینجاست مضمون آفتاب

4 ناخنی خورده است بر دل از هلال ابروی من زان نشیند از شفق هر شام در خون آفتاب

5 از رخت آیینه را خوش دولتی رو داده است در درون خانه اش ماه است و بیرون آفتاب

6 صائب آن بهتر که گردون ترک بی رویی کند زردرویی می کشد زان روی گلگون آفتاب