چنان که سرمه سواد نظر از صائب تبریزی غزل 6327

1 چنان که سرمه سواد نظر کند روشن مرا نظاره خط چشم تر کند روشن

2 به نور عقل نبردیم ره ز خود بیرون مگر که عشق چراغ دگر کند روشن

3 تأمل آینه پرداز فکر ناصاف است که آب خود ز ستادن گهر کند روشن

4 به هیچ وجه نگردد خموش، هر که چو لعل چراغ خویش به خون جگر کند روشن

5 اگر چه آینه را آب می کند تاریک دل سیاه مرا چشم تر کند روشن

6 چو آفتاب نمیرد چراغ زنده دلی که شمع خویش به آه سحر کند روشن

7 ز صدهزار پسر همچو ماه مصر یکی چنان شود که چراغ پدر کن روشن

8 حریف پرتو منت نمی شود صائب ز آه خانه خود را مگر کند روشن