تا همچو لعل، رنگ به رخسار از صائب تبریزی غزل 5790

1 تا همچو لعل، رنگ به رخسار داشتم خون در دل از شکست خریدار داشتم

2 هرگز قرین نگشت به هم قول و فعل من کردار را همیشه به گفتار داشتم

3 تا با خدا افتاد مرا کار، به شدم شربت نداشتم چو پرستار داشتم

4 تا چون حباب چشم گشودم ز یکدگر سر در کنار قلزم خونخوار داشتم

5 هرگز دلم ز فکر غزالان تهی نبود دایم درین خرابه دو بیمار داشتم

6 چون شبنم از تجلی خورشید محو شد چشم تری که از غم گلزار داشتم

7 هرگز نداشت میل، ترازوی مشربم دایم به دست سبحه و ز نار داشتم

8 چون زلف، تار و پود حواسم نبود جمع تا فکر جامه و غم دستار داشتم

9 فریاد من ز قحط هم آواز پست شد کارم بلند بود چو همکار داشتم

10 داغ ترا به غیر نمودم ز سادگی آیینه پیش صورت دیوار داشتم !

11 هرگز نصیب گوشه نشینان نمی شود آن خلوتی که بر سر بازار داشتم

12 صائب هزار شکر که بر دل گذاشتم دستی که بر سر از غم دلدار داشتم