بهر گندم از بهشت آدم اگر از صائب تبریزی غزل 2313

1 بهر گندم از بهشت آدم اگر بیرون فتاد دیده ما در بهشت از روی گندم گون فتاد

2 خون زسیما می چکد شمشیر زهرآلود را الحذر از چهره سبزی که ته گلگون فتاد

3 از سرشک تلخ نقل و باده اش آماده شد دیده هر کس بر آن لعل لب میگون فتاد

4 خجلت روی زمین زان ساق سیمین می کشد جلوه طاوس در ظاهر اگر موزون فتاد

5 در لباس شاخ گل گردد قیامت جلوه گر کشته ای کز دست و تیغ او به خاک و خون فتاد

6 کرد دودش روزن چشم غزالان را سیاه آتشی کز روی لیلی در دل مجنون فتاد

7 می کند سرگشته چون پرگار اهل دید را نقطه خالی که از کلک قضا موزون فتاد

8 برنخیزد لاله بی داغ نمکسود از زمین شورشی کز عشق مجنون در دل هامون فتاد

9 گرد کلفت از دل فرهاد جوی شیر شست در میان عشقبازان نان من در خون فتاد

10 روی او روزی که صائب از نقاب آمد برون آفتاب و ماه از طاق دل گردون فتاد