هر که چون پروانه بی باک، از صائب تبریزی غزل 1010

1 هر که چون پروانه بی باک، مست آتش است هر کجا پر می زند بر روی دست آتش است

2 ربط ما با داغ عالمسوز عشق امروز نیست سالها شد این سمندر شیر مست آتش است

3 نیست حسن و عشق را از هم جدایی جز به نام هر که بر پروانه خندد در شکست آتش است

4 نفس اگر بر عقل غالب شد، همان مغلوب اوست دود بر آتش سوار و زیر دست آتش است

5 مصرع صائب جگرسوزست چون تیر شهاب این خدنگ گرمرو، گویا ز شست آتش است