عنان دل ز من آن دلربا گرفت از صائب تبریزی غزل 1826

1 عنان دل ز من آن دلربا گرفت و گذاشت چو دلپذیر نبودش چرا گرفت و گذاشت

2 عیار موجه بیتاب ما ز دریا پرس که بارها سر زنجیر ما گرفت و گذاشت

3 فریب چشم پریشان نگاه او مخورید که در دو روز هزار آشنا گرفت و گذاشت

4 ز انفعال مرا روی بازگشتن نیست خوشا کسی که طریق خطا گرفت و گذاشت

5 ز گل مدار امید وفا که دست ازوست که رنگ عاریتی از حنا گرفت و گذاشت

6 قدم ز ناف غزالان به کام شیر نهاد سبکروی که طریق رضا گرفت و گذاشت

7 عنان من گل بی دست و پا کجا گیرد؟ که خار دامن من بارها گرفت و گذاشت

8 ز سختی دل سنگین خویش در عجبم که همچو موم بی نقشها گرفت و گذاشت

9 نبود جوهر مردانگی زلیخا را وگرنه دامن یوسف چرا گرفت و گذاشت؟

10 به درد من نتوان برد ره که دست مسیح هزار مرتبه نبض مرا گرفت و گذاشت

11 مشو مقید موج سراب این عالم که خضر دامن آب بقا گرفت و گذاشت

12 ز پشت دست ندامت همیشه رزق خورد کسی که دامن اهل صفا گرفت و گذاشت

13 مجو ز چرخ مروت که این سیاه درون ز دست کور مکرر عصا گرفت و گذاشت

14 ز نقش روی به نقاش کن که هر کف خاک هزار بار فزون نقش گرفت و گذاشت

15 مرا ازان سنگ کو شکر و شکوه هر دو بجاست که استخوان مرا از هما گرفت و گذاشت

16 ز نقد داغ اثر در جهان نهشت دلم ز بس که بر سر هم چون گدا گرفت و گذاشت

17 جهان سفله چو فرزند بی خطا صائب مرا ز چرخ به دست دعا گرفت و گذاشت