عنان نفس کشیدن جهاد مردان از صائب تبریزی غزل 1720

1 عنان نفس کشیدن جهاد مردان است نفس شمرده زدن ذکر اهل عرفان است

2 زمانه بوته خار از درشتخویی توست اگر شوی تو ملایم جهان گلستان است

3 نهاد سخت تو سوهان به خود نمی گیرد وگرنه پست و بلند زمانه سوهان است

4 به جان مضایقه با لعل دلستان مکنید که ماه مصر به این سیم قلب ارزان است

5 مشو چو بدگهران غافل از سفیده صبح که زیر این کیف بی مغز بحر پنهان است

6 بلاست نفس، عنان چون ز دست عقل گرفت عصا چو از کف موسی فتاد ثعبان است

7 ز جان سوخته چشم یقین شود روشن ترا خیال که این سرمه در صفاهان است

8 گذشت عمر و نکردی کلام خود را نرم ترا چه حاصل ازین آسیای دندان است؟

9 ازان ز سایه اهل کرم گریزانم که رد خلق شدن در قبول احسان است

10 رهین منت نه آسیا چرا باشم؟ مرا که از لب افسوس خود لب نان است

11 زمین ز پرورش ما فراغتی دارد سفال تشنه جگر را چه فکر ریحان است؟

12 ز داغ کعبه سیاهی چرا نمی افتد؟ اگر نه سوخته عشق لاله رویان است

13 اگر خورم جگر خویش از پریشانی همان ز چشم حسودان مرا نمکدان است

14 نواشناس درین روزگار نایاب است وگرنه خامه صائب هزار دستان است