بهار عنبر شبها سفیده از صائب تبریزی غزل 1681

1 بهار عنبر شبها سفیده سحرست خوشا کسی که ازین نوبهار بهره ورست

2 چرا ز سنگ ملامت شکسته دل باشم؟ که همچو موج مرا از شکست بال و پرست

3 به خود فروشدگان فارغند از آشوب کمند وحدت گرداب، موجه خطرست

4 نگاه دار گرت چون عقیق آبی هست که خضر بادیه عشق، آتشین جگرست

5 کدام شاخ گل امشب گذشت ازین بستان؟ که همچو سبزه خوابیده سرو پی سپرست

6 چه سود نعمت بسیار تنگ روزی را؟ ز بحر، قطره آبی وظیفه گهرست

7 همیشه می کشد از روی باغبان خجلت چو سرو و بید درین باغ هر که بی ثمرست

8 حضور هر دو جهان فرش آستان کسی است که زرنگار سرایش ز روی همچو زرست

9 اگر چه کوه غم عشق سخت سنگین است نظر به طاقت فرهاد، سایه کمرست

10 من و ملازمت غم، که دستگاه نشاط ز چشم مردم این روزگار تنگترست

11 درازتر بود از رشته رنج باریکش درین بساط چو سوزن کسی که دیده ورست

12 شود ز گوشه نشینی فزون رعونت نفس سگ نشسته ز استاده سرفرازترست

13 حضور خاطر اگر هست در شکیبایی است دلی که صبر ندارد همیشه در سفرست

14 خبر ز درد ندارند بیغمان صائب وگرنه منت صندل بتر ز دردسرست