پیری که بار عشق به دوش از صائب تبریزی غزل 4106

1 پیری که بار عشق به دوش رضاکشد در گوش چرخ حلقه ز قد دوتا کشد

2 تا حفظ آبروی قناعت میسرست خاکش به سر که منت آب بقا کشد

3 نتوان به پای سعی دویدن ز خویش کو دست جذبه ای که گریبان ما کشد

4 ایمن مشو به پاک نهادی ز جور چرخ چون دانه پاک شد تعب آسیا کشد

5 گشتیم گرد عالم ودر یک گل زمین خاری نیافتیم که دامان ما کشد

6 داغم که خار خار طلب آفتاب را چندان امان نداد که خاری ز پا کشد

7 صائب مقام امن درین روزگار نیست خود را مگر کسی به حریم رضا کشد