در کمین این فلک سخت کمانی از صائب تبریزی غزل 1424

1 در کمین این فلک سخت کمانی که تراست عاقبت گرد برآرد ز نشانی که تراست

2 نعمت روی زمین چشم ترا سیر نکرد چه کند خاک به چشم نگرانی که تراست؟

3 ریخت دندان تو چون اختر صبح از پیری مشرق شکر نگردید دهانی که تراست

4 قامتت بید موله شد و چون سرو کشد سر به عیوق، تمنای جوانی که تراست

5 در ریاضی که بود دولت گل پا به رکاب چه اقامت کند این برگ خزانی که تراست؟

6 استخوانهای ترا پیشتر از خاک شدن توتیا می کند این خواب گرانی که تراست

7 صرف کن چون مه نو توشه خود را زنهار تا شود قرص تمام این لب نانی که تراست

8 قامتت خم شد و هموار نگشتی صائب دم شمشیر بود پشت کمانی که تراست