گر چه ما راه طلب را پای در گل می رویم از صائب تبریزی غزل 5478

1 گر چه ما راه طلب را پای در گل می رویم پیشتر از برق رفتاران به منزل می رویم

2 وصل دادیم شوق را افسرده سازد زان چو موج گاه گاهی از دل دریا به ساحل می رویم

3 گر به ظاهر نیست دست ما به زیر بار خلق ما به زیر بار مردم از ته دل می رویم

4 دیگران از دوری ظاهر اگر از دل روند ما ز یاد همنشینان در مقابل می رویم

5 گر چه می دانیم گوهر نیست در بحر سراب همچنان ما از پی دنیای باطل می رویم

6 گر چه از دل می رود از دیده غایب هر چه شد ما ز دل چون مصرع برجسته مشکل می رویم

7 سنگ راه ما نگردد پله افتادگی با زمین گیری چو نقش پا به منزل می رویم

8 از در دل می توان شد از دو عالم بی نیاز ما به هر در صائب از غفلت چو سایل می رویم