گر چه ذراتند یکسر میهمان از صائب تبریزی غزل 874

1 گر چه ذراتند یکسر میهمان آفتاب کم نگردد ذره ای نعمت ز خوان آفتاب

2 در خرابات محبت شیشه بی ظرف نیست ذره ای بر سر کشد رطل گران آفتاب

3 دخل و خرج خویش را چون مه برابر هر که کرد کم نگردد روزیش هرگز ز خوان آفتاب

4 پرده دلها حریف حسن عالمسوز نیست ابر یک ساعت بود آیینه دان آفتاب

5 روزی روشندلان را چشم زخمی لازم است نیست بی خون شفق یک روز نان آفتاب

6 نور رخسار جهانگیر تو گر پهلو دهد می تواند ماه نو شد میزبان آفتاب

7 دل منور کن گرت تسخیر عالم آرزوست کز دل روشن بود حکم روان آفتاب

8 پرده داری حسن عالمسوز را در کار نیست کز فروغ خویش باشد دیده بان آفتاب

9 خاک شد یک دانه یاقوت از لب رنگین تو این چنین لعلی ندارد دودمان آفتاب

10 عاشقان پاکدامن پرده دار آفتند صائب از صبح است حسن جاودان آفتاب